Poranek w Mierzynie, godzina 4:30. Teraz już jaśnieje za oknem, łatwiej wstać z łóżka. Choć grawitacja przyciąga wręcz nieziemsko, wstaję bo czas do pracy. Poranna zmiana jest wycieńczająca lecz ma swoje plusy – pierwszy raz od wielu lat widać wschody słońca oraz słychać śpiew ptaków wszelkiego rodzaju.

5:15 wychodzę z domu. Zbliża się lato, ślimaki wychodzą na żer. Zwykłe, winniczki i te długie bez skorupki… mają więcej siły niż ja o tej porze – pełzną z jednej strony ulicy na drugą pomiędzy resztkami swoich towarzyszy poprzedniego poranka. Niestety – jedna noga to czasem za mało by zdążyć przed pędzącym samochodem. Na krzakach skaczą kosy, mijam znajomą już kobietę na rowerze. O 5:15 na rowerze do pracy? Komu by się chciało?

Po lewej stary wiatrak koźlak z XIX wieku. Jak o nim piszą:

“Drewniany wiatrak – koźlak, stojący we wsi Mierzyn od ok. 1830 r., jest jednym z niewielu tego typu zabytków w województwie zachodniopomorskim. Obecnie znajduje się on na prywatnej posesji i z braku środków na renowację niszczeje. Pojawił się nawet pomysł na umieszczenie wiatraka w rybackim skansenie w Niechorzu, ale mieszkańcy i władze gminy nie chcą się zgodzić na przeniesienie cennego obiektu.”

Tak cennego, że jeszcze dwa lata temu mieszkał pod nim nasz znajomy Pan Żul. Miał kocyk, żelazko, nawet jakiś czajnik elektryczny. Bóg jeden wie gdzie chciał je podłączyć, gdyż w koźlaku ani śladu prądu.

O 6:00 jestem w pracy. 8 godzin męczarni na hali produkcyjnej przy transformatorach skutecznie potrafi odebrać chęć do składania czegokolwiek, choćby miał to być stary model statku bądź samolotu (czym na co dzień bym nie pogardziła).

Godzina 14:00 – wyjście z pracy, godzinę później znów dom. Chłodny, pusty i cichy. Jedyne o czym marzę to obiad inny niż kanapka, prysznic i spanie. Ewentualnie kawa, która i tak nie stawia mnie na nogi…

Kładę się w łóżku, włączam Islandzką muzykę i odpoczywam. Jeśli zasnę w ciągu dnia to czeka mnie nieprzespana noc ale… jestem teraz tak zmęczona…